Soms valt er heel wat te verantwoorden, aan een uitgave. Een nieuwe titel voor oud werk – is dat wel zo’n goed idee? Helaas, Matsier wou het zo graag, destijds. Zijn twee eerste verhalenbundels, Oud-Zuid en Onbepaald vertraagd moesten tot één bundel worden samengevoegd. Dat is gebeurd onder de titel Heimwee naar het heden.
In de verantwoording achterin Heimwee naar het heden wordt een en ander netjes uit de doeken gedaan, dat wel. Het gaat hier om een paar ingrepen tegelijk. Ten eerste de gewijzigde samenstelling van de debuutbundel en verder twee wijzigingen van titels van de verhalen in de tweede bundel. Het zijn zaken die Matsier later is gaan betreuren. Je moet van titels afblijven, vindt hij, ouder en wijzer.
Voor alle duidelijkheid hier de toedracht. Oud-Zuid, als debuut, bestond in 1976 uit drie verhalen. In Heimwee naar het heden zijn het er vier geworden. Een toegevoegd verhaal is het eerste geworden. Het heet ‘Deux-chevaux en Volkswagen’ en is een nagekomen vertelling die pas in 1990 gepubliceerd werd in De Revisor. Thematisch sluit het naadloos aan, het hoort thuis op deze plek,
en het is bovendien – als nóg een Siciliaans avontuur – de pendant van ‘Coppertone’, het verhaal waarmee de debuutbundel Oud-Zuid besloot.
Dan is er nog de zaak van de gewijzigde verhalentitels. Een heel gedoe. Ooit wilde Matsier eigenlijk vier Latijnse titels, dat leek hem mooi. Maar voor het verhaal ‘De Minnema-variaties’
diende zich zo’n titel niet aan. ‘Onbepaald vertraagd’ heette in De Revisor nog ‘Vis dormitiva’.
‘Flatus vocis’ werd in Heimwee naar het heden ‘Nominalisme’.’Esse est percipi’ werd ‘Heimwee naar het heden’. Het spijt hem, maar zo zit de zaak in elkaar. Nooit meer doen, heeft hij zich voorgenomen.
Heimwee naar het heden, De Bezige Bij, 2001